Bramą, która wprowadza nas  w Wielki Post jest środa popielcowa. Posypanie głowy popiołem świadczy o naszej marności, o naszej ulotności i tymczasowości. Popiół ma nam uświadomić, że nasze ziemskie życie przeminie, zamieni się  w popiół, który rozwieje wiatr.

I to ma być kres naszego życia? Czy dla takiego zakończenia warto żyć?               

I oto zadanie dla Wielkiego Postu - wprowadzić nas w tajemnicę życia wiecznego. Dlatego Jezus cierpi i umiera, aby nas zbawić, abyśmy dostąpili życia wiecznego, abyśmy nie przeminęli, nie zostali rozwiani jak popiół, po którym nic nie zostanie.

Łatwiej jest uwierzyć i zrozumieć istotę życia wiecznego, gdy odrzucimy chociaż na chwilę dobra materialne i dostatki, by - jak pisze poeta - ks. Jan Twardowski - "wszystko mieć, by nie przestać być", i skromni i pokorni oddamy się modlitwie.

„ Post bez modlitwy – to lampa bez oleju.”

Św. Jan Złotousty.